• از محبت خارها گل می شود
• مرحوم منزوی
• صادق هدایت
• حاصل عمر گابریل گارسیا مارکز در 15 جمله!
• قرآن از زبان دکتر علی شریعتی
• ******
• نقل قول
• 7آبان روز کورش
• ***
• بی بی عظیمه بختیار
• نخستین سفرنامه یک بانوی ایرانی(بی بی کوکب بختیار)
• لیست آخرین مطالب

• اردیبهشت 90
• خرداد 90
• تیر 90
• مرداد 90
• شهریور 90
• مهر 90
• آذر 90
• اسفند 90
• فروردین 91
• آبان 91
• بهمن 91
• اسفند 91
• آبان 92
• آذر 92
• بهمن 92
• دی 92
• اسفند 92

• بهترین سایت برای هر ایرانی
• عشق طلاست
• نمایش تمام پیوندها

• شکوفه های زندگی
• پایگاه خبری تحلیلی فرزانگان امیدوار
• ***جزین***
• PARSTIN ... MUSIC
• هم رنگــــ ِ خـــیـــآل
• تعمیرات تخصصی انواع پرینتر لیزری اچ پی HP رنگی و تک رنگ و اسکنر
• یامهدی
• رویایی زندگی کردن...
• مناجات با عشق
• یادداشتهای روزانه رضا سروری
• دکتر علی حاجی ستوده
• قالب وبلاگ
• کسب درآمد از تبلیغات
• تبدیل وبلاگ به سایت

• بازدید امروز: 1
• بازدید دیروز: 4
• کل بازدیدها: 96285

حضرت آیت الله حاج سید محمد حسینی متقی نجفی معروف به آیت الله زاده در شامگاه  پنجشنبه 20 مردادماه سال 1390 خورشیدی برابر با 11 رمضان سال 1432ه.ق درگذشت.

مرحوم  آیت‌الله زاده، متولد سال 1301 هجری شمسی و نوه مرحوم آیت‌الله سید ابوالحسن اصفهانی (ره) است.

پیکر مطهر این روحانی بزرگوار روز گذشته در بروجن بر روی دستان جمع کثیری از مریدان آن عالم وارسته تشییع و در حسینیه محمدیه بروجن در جوار منزل مسکونی‌اش به خاک سپرده شد.

روحش شاد

من نه عاشق بودم
و نه محتاج نگاهی که بلغزد بر من
من خودم بودم و یک حس غریب
که به صد عشق و هوس می ارزید
من خودم بودم دستی که صداقت می کاشت
گر چه در حسرت گندم پوسید
من خودم بودم هر پنجره ای
که به سرسبزترین نقطه بودن وا بود
و خدا می داند بی کسی از ته دلبستگیم پیدا بود

   من نه عاشق بودم
  و نه دلداده به گیسوی بلند
 و نه آلوده به افکار پلید
  من به دنبال نگاهی بودم
    که مرا از پس دیوانگیم می فهمید
      آرزویم این بود
       دور اما چه قشنگ
        که روم تا در دروازه نور
      تا شوم چیره به شفافی صبح
       به خودم می گفتم
        تا دم پنجره ها راهی نیست
       من نمی دانستم
       که چه جرمی دارد
       دستهایی که تهیست
       و چرا بوی تعفن دارد
         گل پیری که به گلخانه نرست
         روزگاریست غریب
         من چه خوش بین بودم
          همه اش رویا بود
           و خدا می داند
         سادگی از ته دلبستگیم پیدا بود

نه من آنم که ز فیض نگهت چشم بپوشم/

نه تو آنی که گدا را ننوازی به نگاهی/

در اگر باز نگردد نروم باز به جایی/

پشت دیوار نشینم چو گدا بر سر راهی/

تو کریمی و دوصد کوه به یک کاه ببخشی/

من گدایم که نیاورده به همره پر کاهی/

کس به غیر از تو نخواهم چه بخواهی چه نخواهی/

بازکن در که جز این خانه مرا نیست پناهی

دانلود قسمت اول (حجم 100 مگابایت)

دانلود قسمت دوم (حجم 100 مگابایت)

دانلود قسمت سوم (حجم 100 مگابایت)

دانلود قسمت چهارم (حجم 100 مگابایت)

دانلود قسمت پنجم (حجم 100 مگابایت)

دانلود قسمت ششم (حجم 100 مگابایت)

دانلود قسمت هفتم (حجم 92 مگابایت)

هر شب می آمد. شب به شب. از کنار پنجره ی اتاق بال می کشید. پرپرکنان می رفت آنسوتر. میان قاب پنجره. روی درخت. نرمای بال هایش را او می شنید. نرم و مخملی. انگار مخمل بال ها را بر شیشه بکشد و رد شود. می رفت. از میان پنجره، پیدا و ناپیدا یک دور به دور درخت تاب می خورد. می رفت سر جای هر شب اش. روی یکی از شاخه های پُر و دَرهمِ درخت. وسط حیاط

پدر می گفت: « فاخته. آن وقت ها به این اسم می خواند. فاخته ای.» 1

اسم پرنده را او هنوز نمی داند. توکا، کاکلی، کوکو، فاخته یا. . .

لابد فاخته است.

هر شب. شب به شب. از نیمه گذشته بلند می شد. کاسه ای آب می آورد. پشت پنجره می گذاشت. به ساعت نگاه نمی کرد. . . تیک. . . تاک. خواب و بیدار بود که او می آمد. می آمد می خواند. تا دم سحر می خواند و می رفت و او نمی دانست، خواب بوده است یا بیدار.

لابد فاخته است.

هر شب. هر شب که می آمد، انگار خودش آبی بود. خاکستری. و صدا، صدایش نارنجی _ پرتقالی. یک نقطه ی نارنجی روی صفحه یِ سیاه. سیاهِ سیاه نه. سیاهِ آبی. یا آبیِ سیاه. بعد صدا را نارنجی، از بالا رها می کرد رویِ سیاه. یک نقطه ی شفاف. تند و گرم. زنده. آن وقت همان آواز قدیمی را
می خواند. همان آواز همیشه را. بعد همه ی پرنده ها پرپرزنان می آمدند. با رنگ هایشان. پرها و نوک های ظریف و قشنگ شان. صداها و آوازهایشان. و قلم می رقصید. می رقصید و می لغزید. روی نارنجی چند تار نازک سرخ، آبی، سبز، زرد و شب آواز پرنده می شد. و او اسم پرنده را هنوز نمی دانست. توکا، کاکلی، کوکو، فاخته یا قمری. . .

صفحه روی گرامافون چرخ می خورد. دایره دایره و دایره های صدا را رها می کرد در فضا. . .

« در این شب یلدا. . . » 2

و همه ی صداها با آواز گرامافون یکی می شد و می شکفت در آوای ساز پدر. و دیگر انگار هیچ صدایی صدا نبود. ترمه و تافته. طاووسی که چتر می گشود و آرام آرام در باغ می گشت. خرام و خرامان. رنگ و وارنگ. و انگشتان باریک و بلند او بر جان ساز. . . یعنی اگر فاخته بخواند، چنین آوازی دارد؟ اصلا آیا می خواند او؟ و اگر می خواند چه رنگی دارد آوازش؟

لابد فاخته است.

هر شب می آمد. شب به شب. از زیر انگشتان باریک و بلند او. از گلوی ساز. بال می تکاند. می آمد. پرپرکنان می رفت آنسوتر. مخملی و نرم. پیدا و ناپیدا. روی شاخه ی درهم. سر جای هرشب اش. و می خواند. از نیمه گذشته کاسه ای آب می آورد او. به ساعت نگاه نمی کرد. . . تیک . . . تاک. تا دم دمای سحر می خواند و می رفت. و او نمی دانست خواب بوده است یا بیدار.

« فاخته. آن وقت ها به این اسم می خواند. فاخته ای.»

صبح. دم دمای صبح خسته و خواب زده بیدار می شود. کاسه ی آب پشت پنجره است. دیشب هیچ پرنده ای نخواند. به ساعت نگاه نمی کند . . .تیک . . .تاک.
چرا دیشب نخواند؟ چرا نخواند؟

« به خواب و بیداری. . . »3

به کاسه ی آب نگاه می کند. تشنه است؟ نه. نمی داند. تب دارد؟ نه. نکند تب داشته باشد؟ نکند تشنه مانده باشد؟ چرا نیامد این پرنده؟ توکا، کاکلی، کوکو، فاخته یا قمری. پس چرا دیشب نیامد او؟ اسم پرنده را هنوز هم نمی داند.

خواب و بیدار می رود پشت پنجره.
پشت پنجره نه حیاطی هست، نه درختی، نه پرنده و نه هیچ آوازی!

عبدالجبار کاکایی
پانزدهم شهریور ماه 1342، در ایلام به دنیا آمد. همان ابتدای تولد به همراه خانواده خود در عراق سکونت گزید و هنگامی که یک سال و نیم بیشتر نداشت با خیل رانده شده گان به ایران بازگشت. دوران کودکی و تحصیلات ابتدایی، راهنمایی و دبیرستان را در زادگاه خود گذراند و در سال 1360، دیپلم اقتصاد گرفت. در سال 1361 به تهران آمد و تحصیلات خود را تا مقطع کاردانی زبان و ادبیات فارسی در دانشسرای تربیت معلم ادامه داد. او در سال 1364 وارد دانشگاه شهید بهشتی تهران شد و در سال 1368 به دریافت مدرک کارشناسی زبان و ادبیات فارسی نایل آمد.
سپس به منظور ادامه ی تحصیل در سال 1371 به جمع دانشجویان دانشگاه آزاد مرکز تهران پیوست و در سال 1373 مدرک کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی را دریافت کرد. کاکایی چندین سال است که در تهران سکونت دارد و کارمند رسمی وزارت آموزش و پرورش می باشد ، اما فعالیت های خود را بیشتر در زمینه ی سرودن شعر ، نقد و بررسی، اجرای برنامه های ادبی در صدا و سیما و فعالیت در مطبوعات متمرکز کرده است.
علاقه ی کاکایی بیشتر معطوف به قالب های غزل و مثنوی است. از کاکایی مقالات و نقدهای فراوانی پیرامون شعر این روزگار در مطبوعات درج شده است. وی تا کنون در برخی از همایش های سراسری شعر که در سطح کشور برگزار گردیده به عنوان دبیر، مدیر اجرایی و عضو هیئت علمی مسئولیت داشته است.
آثار منتشر شده ی وی عبارتند از


1- آوازهای واپسین، مجموعه شعر، همراه ، 1369
2- مرثیه ی روح، مجموعه شعر، حوزه ی هنری، 1369
3- سال های تاکنون، مجموعه شعر، محراب اندیشه، 1372
4- حتی اگر آیینه باشی، مجموعه شعر، اهل قلم ، 1375
5- نگاهی به شعر معاصر ایران، نقد و بررسی، عروج، 1376
6- بررسی تطبیقی ادبیات پایداری جهان، نشر پالیزان، 1380
7- گزیده ادبیات معاصر، شماره ی 7، انتشارات نیستان، 1378
8- زنبیلی از ترانه، منتخب غزل، لوح زرین، 1381
9- فرصت نایاب، مجموعه شعر، انجمن شاعران ایران، 1385
و...

کی بود کی بود از اول ، روز و شبو جدا کرد
ماه و ستاره ها رو تو آسمون رها کرد
کی بود رو شونه ی کوه ترمه ی توری انداخت
از دل ابر تیره برف بلوری انداخت
کی بود کی بود از اول خاک زمین ُ گل کرد
این برهوت خشکُ دوزخ اهل دل کرد
کی بود که آسمونو تو چشم آدما ریخت
به گنبد بلندش ، ستاره ها رو آویخت
کی بود کی بود از اول تو دریا کشتی انداخت
تو چار دیوار دنیا مرغ بهشتی انداخت
کی بود که آدما رو از آسمون رها کرد
بال فرشته ها رو از تنشون جدا کرد
ستاره آی ستاره ، شب زمین سیاهه
چراغ آسمون شو تا فردا خیلی راهه
ما که اسیر شهر آهن و سنگ و دودیم
کاشکی همه بدونیم یه روز فرشته بودیم
(عبدالجبار کاکایی)